اصلی در علم مدیریت وجود دارد به نام اصل«اختیار».این اصل که ریشه های عقلایی و حقوقی نیز دارد مبنایش این است که در یک سازمان ما با مساله ای به نام اختیار و تفویض ان روبرو هستیم و لاجرم باید به قواعد آن پایبند باشیم.
اختیار که همان قدرت رسمی نامیده می شود آن است که شما حق صدور دستور و اجرای آن با تنبیه و پاداش را دارا هستید و بالاخره در هر سازمان کوچک و بزرگی باید این اختیارات رسمی به صورت دقیق مشخص شده باشد و الا بقای آن سازمان به خطر خواهد افتاد.
حالا می شود فردی اختیار نصب و تعیین کسی را داشته باشد ولی نتواند او را عزل کند؟
اگر بدون تعصب و اشاره به مثالی خاص این سوال را از شما بپرسم جوابتان چه خواهد بود؟
فکر کنم همه می دانند منظور این نوشته به چیست ولی فرض کنید شما را کسی بردارد و کس دیگری حکم شما را نقض کند در صورتی که در قانون مسئول واقعی آن فرد شما باشید.آن موقع شما زیر دستی خواهید داشت که پشتش به جای دیگری گرم است و احتمالا از این پس گزارش هایش را هم به جای دیگری خواهد داد.
اینکه بخواهیم با اصطلاحاتی چون مصلحت و تکلیف این مساله را بیان کنیم نمی تواند جای نقض چنین اصل عقلایی را بگیرد.نمی دانم چرا برخی اوقات برای مصلحت و احساس تکلیفمان نمی توانیم دلایل کافی عقلی و حتی شرعی بیان کنیم و شاید این کلمات به همان دایره المعارفی استناد می شوند که جلوی کلمه بصیرت در ان نوشته اند: نپرسیدن،نفهمیدن،ندیدن،تبعیت محض و بدون چون و چرا کردن و ....
